یاس کبود

هر که خوانش بیش، مهمانش، گدایش بیشتر 

هر کسی خیل گدایش بیش، جایش بیشتر 

کلّ فرزندان زهرا سفره‌دارند و کریم 

بینِ اولادِ کریمش؛ مجتبایش بیشتر

رزق دنیا درمی‌آید از تنور خانه‌اش

هر که نانش بیش، خیلِ بی‌نوایش بیشتر

هرچه پنهان‌تر بگیرد دست او دست مرا

پیش چشم خلق، میافتم به پایش بیشتر

تا نفس دارم به عشقِ او نفس خواهم کشید

بعدِ مرگم نیز، می‌میرم برایش بیشتر

کیمیای عشقِ او از خاک می‌سازد طلا 

خاکسارش می‌شود سهمِ طلایش بیشتر

هرچه دلها بیشتر از داغِ قبرش بشکند

می‌شود اندازه‌ی صحن و سرایش بیشتر

گریه‌کن‌هایش سزاوار قنوت مادرند

هر که اشکش بیشتر، رزق دعایش بیشتر

روضه‌ی موی سپیدش داغ ناموس خداست

از مدینه زخم خورد؛ از کوچه‌هایش بیشتر

هر شبی کابوس داغِ کوچه مهمانش شود

می‌شود فردای آن شب؛ های‌هایش بیشتر

باید به پای عشقِ حسن، جان فدا کنیم

در عمق سینه یک حَسَــنیه به پا کنیم

بایـد برای اینکه مُحِـبِ حسـن شدیم

روزی هـزار مـرتبه شکـر خـدا کنیم

#صلی_الله_علیک_ياسيدناالمظلوم_يااباعبدالله_الحسين

سلام عليكم و رحمة الله، صبحتون بخير، #دوشنبتون_امام_حسنی

#به_یاد_شهدا

#اللهم_صل_علی_محمد_و_آل_محمد_و_عجل_فرجهم