یاس کبود

🍃الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ عِندَ دَفنِ فاطِمَةَ عليها السلام ـ:

▪️سلام بر تو ـ اى رسول خدا ـ از من و دخترت، كه در كنارت آرميده و زودتر [از ديگران] به تو رسيده.

▪️اى رسول خدا! از جدايى دردانه دخترت صبرم لبريز گشته و تاب توان از كفم رفته است. اما، يادآورى فراق جانگداز تو و مصيبت بزرگ از دست رفتن تو در اين هنگام، مايه تسلاّى من است؛ زيرا هرگز از ياد نمى برم آن لحظاتى را كه سرت به سينه من بود و در آغوش من جان دادى و من با دست خود سر تو را بر سنگ آرامگاهت نهادم.

▪️همه ما از آن خداييم و همگى به سوى او باز مى گرديم. اينك امانتى [كه به من سپرده بودى] بازگردانيده شد و گروگان دريافت شد. امّا از اين پس، اندوه من [از غم فراق شما] هميشگى خواهد بود و شبهايم به بيدارى خواهد گذشت، تا آن گاه كه خداوند سرايى را كه تو در آنى، برايم برگزيند.

▪️بزودى دخترت تو را از ستمها و حق كشيهايى كه امّتت، همداستان، در حقّ او روا داشتند، آگاه خواهد ساخت. همه وقايع را از او بپرس و اخبار اوضاع و احوال را از وى جويا شو.

▪️اين ستمها در حالى شد كه هنوز از رفتن تو مدتى نگذشته، و يادت از ميان نرفته بود. بدرودتان باد، بدرودى وداع گونه، نه از سر نفرت و بيزارى. پس اگر از نزد شما بروم، به سبب ملال و بى علاقگى نيست و چنانچه بمانم نه از آن روست كه به آنچه خداوند به شكيبايان وعده داده است، بد گمانم.

📚نهج البلاغة: الخطبة 202.